افزایش زباله های ماهواره ای و نتایج زیست محیطی آن
به گزارش گل ارکیده، تعداد ماهواره های فعال و غیرفعال در فضا روز به روز بیشتر می شود و کارشناسان اعتقاد دارند این شرایط، سبب افزایش زباله های فضایی خواهد شد که نه تنها معضلی برای پروازهای فضایی در آینده است بلکه برای اقلیم زمین هم تهدید بحساب می آید.
به گزارش گل ارکیده به نقل از ایسنا، بر مبنای جدید ترین برآوردها انتظار می رود تعداد ماهواره های نزدیک به زمین تا سال ۲۰۴۰ میلادی از حدود ۵۰۰۰ ماهواره امروزی به نزدیک ۶۰ هزار عدد افزایش یابد.
به قول کارشناسان، این افزایش چشم گیر در تعداد ماهواره ها عموما ناشی از پروژه هایی مانند «استارلینک» یا «چیانفان» است.
یکی از بزرگترین معضلات در استفاده از چنین ماهواره هایی اینست که آنها تنها حدود پنج سال عمر دارند و اغلب در انتهای کار خود به صورت کامل در جو می سوزند. ازاین رو دانشمندان انتظار افزایش بیشتر از ۱۰ برابری زباله های ماهواره ای را دارند و می گویند چنین روندی می تواند نتایج زیست محیطی جبران ناپذیری برای زمین داشته باشد.
به تازگی یک گروه پژوهشی آمریکایی از موسسه زیست محیطی «سایرس» (CIRES) با استفاده از مدل سازی های کامپیوتری خود، این مورد را بررسی نموده که اگر در آینده، هر روز ماهواره هایی در جو بسوزند، چه اتفاقی امکان دارد بیفتد.
به قول آنها در خلال فرآیند تولید زباله های ماهواره ای، آلومینیوم نقش خاصی ایفا می کند چونکه حدود ۴۰ درصد از فضاپیماها از این ماده تشکیل شده اند و این فلز در برخورد با جو به ذرات بسیار ریز و گاز تجزیه می شود.
به گزارش دویچه وله، کارشناسان در جریان تحقیقات خود همینطور این سناریو را بررسی کردند که در آینده چه مقدار ابر آلومینیومی از این طریق در جو فوقانی و میانی ایجاد خواهد شد. آنها پیشبینی می کنند که از سال ۲۰۴۰ به بعد، با فرض اینکه هر سال حدود ۱۲ هزار ماهواره مستعمل در جو زمین بسوزد، به صورت تقریبی سالانه حدود ۱۰ هزار تُن اکسید آلومینیوم در جو آزاد خواهد شد.
تحقیقات تخصصی تر نشان داده است که آلومینیوم موجود در استراتوسفر با اکسیژن ترکیب شده و به اکسید آلومینیوم تبدیل می شود. به قول محققان، این آئروسل های فلزی و سایر ذرات احیانا چندین سال در استراتوسفر در گردش خواهند بود. طبق محاسبات صورت گرفته در این مدل سازی، مقدار زیاد اکسید آلومینیوم می تواند در نهایت به افزایش دمای جو میانی در مناطق قطبی زمین تا میزان ۱.۵ درجه منجر شود.
کارشناسان همینطور می گویند این احتمال وجود دارد که این آئروسل های باقیمانده، چه از راه گرمایش یا از راه تغییر در گردش هوا، فرآیندهایی را در استراتوسفر و مزوسفر تحت الشعاع قرار دهند. ازاین رو اشعه مادون قرمز زمین، توسط ذرات فلزی بسیار ریز بشدت جذب شده و این امر منجر به گرمایش بیشتر زمین می شود. علاوه بر این، امکان دارد گرمایش بوجود آمده سبب کاهش سرعت باد در نیمکره جنوبی شود.
بعضی از کارشناسان هم نگران تاثیرات چنین پدیده ای بر اقلیم هستند ولی می گویند امکان دارد اتفاقی کاملا وارونه یعنی سرمایش رخ دهد چونکه این ذرات فلزی ریز، اصولاً تابش خورشید را هم کم می کنند. با این حال، اینکه آیا خطر گرمایش در نهایت غالب خواهد بود یا خیر، نیازمند مطالعات بیشتری است.
اثر دوم زباله های فضایی، تهدیدی است که این ذرات برای لایه اُزُن ایجاد می کنند چون که اکسید آلومینیوم یک «نابودکننده ازن» به حساب می آید.
به قول کارشناسان، این ذرات با تاخیری تا حد ۳۰ سال وارد لایه ازن می شوند و به لایه حفاظتی سیاره ما حمله می کنند. دانشمندان هم اکنون به دنبال یافتن راهی برای مواجهه با این پدیده می گردند.
به قول آنها، یکی از این راه ها ساخت فضاپیماهایی است که در جو زمین نسوزند، بلکه به صورت کامل به زمین بازگردانده شوند تا اصطلاحا «بازیافت» شوند. دراین میان، پرسش کلیدی آن است که یک ماهواره مستعمل اصولاً چگونه می تواند به شکل ایمن و کنترل شده به زمین بازگردانده شود.
با این وجود، کارشناسان تأکید می کنند که تمامی دولت ها و شرکت هایی که ماهواره به فضا پرتاب می کنند، باید ملزم شوند زباله های فضایی خویش را به روشی از بین ببرند که با محیط زیست و جو زمین سازگار باشد.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب